Dit is het tweede album van de Italiaanse muzikant, componist en producer Marco De Angelis. In 2013 bracht hij “The River (Both Sides Of The Story)” uit. Als je graag wat meer informatie over deze man wil lezen, verwijs ik je graag naar de recensie van Dick van der Heijde die het eerste album besprak.
Op deze tweede schijf kiest hij voor een zelfde aanpak. Hij heeft zelf de muziek geschreven en voor de opnames huurde hij andere muzikanten en zangers in. Dit keer werkt een aantal bekende zangers mee: Nad Sylvan, Göran Edman (onder andere Karmakanic) en Robbie Wyckoff (onder andere Roger Waters).
De stijl die je mag verwachten is popgerichte symfonische rock. De vergelijking met de soloalbums van Lee Abraham liggen voor de hand, alhoewel hij dat hoge niveau (nog) niet haalt. De eerste drie tracks op dit album kabbelen wat voort. Nad Sylvan, die tegenwoordig overal in opduikt, verzorgt hier de zang. Als je niet echt fan van zijn stem bent (zoals ik) dan zullen deze nummers je niet zo aanspreken. Een nummer als A Proggy Night in London belooft op voorhand iets van spektakel, maar het nummer is ronduit saai. De toetsen zijn hier wel lekker dominant aanwezig en er lijkt iets van een opbouw naar een soort climax te zitten, maar dan gaat het geheel als een nachtkaars uit.
Vanaf Back Again gaat het iets bergopwaarts. De vergelijkingen met Pink Floyd zijn in dit nummer niet aan te slepen. Toch klinkt het prima. Robbie Wyckoff bezit een uitstekende stem en de vrouwelijke achtergrondzang werkt goed. Ook de gitaarsolo doet sterk aan Pink Floyd denken. Dat bij dit nummer in het boekje een foto van een wel heel bekende fabriek staat is overduidelijk geen toeval. Het titelnummer kent wel een mooie opbouw en de saxofoon zorgt voor meerwaarde. Bij afsluiter Last Train is het weer Pink Floyd wat de klok slaat. Best mooi, maar verre van origineel. De lange fade-out doet ook geen goed.
Al met al een album dat zo zijn momenten heeft, maar dat nergens de middelmaat weet te overstijgen. Met name op de composities schiet De Angelis behoorlijk tekort.
Maarten Goossensen
Review Link:
Op deze tweede schijf kiest hij voor een zelfde aanpak. Hij heeft zelf de muziek geschreven en voor de opnames huurde hij andere muzikanten en zangers in. Dit keer werkt een aantal bekende zangers mee: Nad Sylvan, Göran Edman (onder andere Karmakanic) en Robbie Wyckoff (onder andere Roger Waters).
De stijl die je mag verwachten is popgerichte symfonische rock. De vergelijking met de soloalbums van Lee Abraham liggen voor de hand, alhoewel hij dat hoge niveau (nog) niet haalt. De eerste drie tracks op dit album kabbelen wat voort. Nad Sylvan, die tegenwoordig overal in opduikt, verzorgt hier de zang. Als je niet echt fan van zijn stem bent (zoals ik) dan zullen deze nummers je niet zo aanspreken. Een nummer als A Proggy Night in London belooft op voorhand iets van spektakel, maar het nummer is ronduit saai. De toetsen zijn hier wel lekker dominant aanwezig en er lijkt iets van een opbouw naar een soort climax te zitten, maar dan gaat het geheel als een nachtkaars uit.
Vanaf Back Again gaat het iets bergopwaarts. De vergelijkingen met Pink Floyd zijn in dit nummer niet aan te slepen. Toch klinkt het prima. Robbie Wyckoff bezit een uitstekende stem en de vrouwelijke achtergrondzang werkt goed. Ook de gitaarsolo doet sterk aan Pink Floyd denken. Dat bij dit nummer in het boekje een foto van een wel heel bekende fabriek staat is overduidelijk geen toeval. Het titelnummer kent wel een mooie opbouw en de saxofoon zorgt voor meerwaarde. Bij afsluiter Last Train is het weer Pink Floyd wat de klok slaat. Best mooi, maar verre van origineel. De lange fade-out doet ook geen goed.
Al met al een album dat zo zijn momenten heeft, maar dat nergens de middelmaat weet te overstijgen. Met name op de composities schiet De Angelis behoorlijk tekort.
Maarten Goossensen
Review Link: